Errant verscheen in mei 2019 en is voor de Italiaanse band The Chasing Monster het tweede album. Het album opent met het vreemde nummer Oceano, waarbij ik steeds dacht dat ik bufferproblemen had, maar het nummer ontpopt zich in een wijds gedragen sound. Als een zeilboot die wat moeite heeft om de zeilen opgetrokken te krijgen, maar uiteindelijk toch de open oceaan tegemoet gaat. Opvallend is dat de band weliswaar gebruik maakt van meerdere lagen in hun muziek, maar deze niet trapsgewijs op elkaar stapelt om tot een hoogtepunt te komen. In plaats daarvan worden de diverse lagen onderling uitgewisseld en dat houdt de aandacht van de luisteraar veel beter vast. Het album wordt gedragen door de gitaarpartijen en de meer dan uitstekende drums. De synths worden slechts sporadisch ingezet en dienen dan ook puur ter ondersteuning. De klassieke postrock vloeit naadloos over in meer progressievere stukken en bouwt vaak op naar stevigere gitaarpartijen. Er gebeurt dan ook genoeg in de nummers, waardoor het geen voorspelbaar album is geworden. De kritiek op het debuutalbum heeft de band zeker ter harte genomen. De progressie die The Chasing Monster op Errant vertoont, maakt dat we deze band de komende jaren goed in de gaten moeten houden. Liefhebbers van God Is An Astronaut, We Lost The Sea, maar ook van PG.Lost zouden deze band ongetwijfeld kunnen waarderen.